Je bent niet alleen
Dit is mijn missie
Van kleins af aan leren we hoe we ons moeten gedragen.
Dat je lief moet zijn en netjes zitten. Dat je goed je best moet doen en je groenten op moet eten. Welke kleding gepast is en je op moet letten voor gevaar.
Er komen steeds meer oordelen kijken onder het mom van opvoedkunde. Langzaam worden we bang gemaakt voor de grote boze wereld en de meningen van anderen.
Je stem is te luid, je doet te druk of bent te dromerig.
Het gevolg is dat je voorzichtiger wordt. Je wil gezien en gewaardeerd worden. Dus ga jij je aanpassen naar wat je denkt dat er van je verwacht wordt.
Meisjes en vrouwen zijn hier ontzettend goed in. We zijn geneigd om maar te blijven geven, zorgen voor iedereen behalve zichzelf.
In al deze chaos proppen we ons in hokjes, jurkjes en schoenen, waar we misschien niet eens in willen passen.
We geven iedereen een stukje van onszelf. We breken ons af tot er niets meer over is.
Tussen al die overtuigingen, verwachtingen en regels; wie ben jij dan nog?
Welke stukjes van jezelf heb je weg gelegd? Voordat je hoorde dat je te luidruchtig, te dik, te lief, te sexy, te zelfstandig of te slim was?
Waar ben jij gebleven met je enthousiasme en toekomstdromen? Voordat je dacht dat je te veel was?
Hoe zou het zijn als je niet voorbij ging aan jezelf maar toegaf aan jouw behoeftes?
Als je zonder schaamde en angst voor oordelen van anderen kon leven? Volgens JOUW waarden en visie?
Zodat je volledig jezelf mag zijn.
Als voor jezelf opkomen bruggen verbrandt, dan heb ik lucifers. Onbekend
Ik ben als kind vaak aangesproken; thuis, op school en door andere ouders op het schoolplein.
Het lijkt zo onschuldig, maar het is de basis van onzekerheid. Er wordt een idee in je hoofd gestopt dat je niet goed genoeg bent. Dat je niet jezelf mag zijn.
Wanneer ik huilde, was ik te gevoelig en theatraal.
Als ik voor mezelf opkwam, dan was ik te brutaal.
Op de basisschool werd er tegen mij gezegd dat ik te dik was. Waardoor ik geen ontbijtkoek meer mee naar school wilde, maar fruit. Dan zou ik vast gaan afvallen. Wat daar op volgde was dat ik mijn lunch op school weg begon te gooien. Ik stond elke dag op de weegschaal. Beschadigde mezelf en vond dat huilen zwak was. Ik moest beter doen en minder zijn.
Ik was zo jong en toen al bezig met vergelijken. Kun jij je voorstellen wat voor een impact dit heeft op je volwassen leven?
Zoveel negatieve gedachten en onzekerheid.
Ik ben klaar met die bullshit!
Als ik terug kijk naar oude foto’s word ik zo boos op de mensen die mij dit beeld van mezelf hebben aangepraat.
Ik heb al zoveel oordelen gehad en géén van hen is waar.
Dit is niet wie ik ben. Niet wie ik wil zijn.
Het is tijd om je bewust te zijn dat het ook anders kan. Dat je die monsters in je hoofd de nek om kan draaien.
Wat jou is aangedaan, daar kan jij niets aan doen. Wel aan hoe jij er voor kiest hier mee om te gaan.
Dat is hard werken, want naar jezelf kijken is niet makkelijk. Wie weet waar je allemaal achter komt. Mogelijk vind je jezelf niet eens zo leuk meer.
Maar jouw verhaal mag gehoord worden! Samen kunnen we hier woorden aan geven, zodat het eindelijk een plek kan krijgen.
Zodat jij weer jezelf mag zijn.
Je kunt je kracht terug pakken door naar dat moment te gaan waar jij jezelf opbrak. Tussen al die stukjes liggen jouw behoeftes en verlangens. Jouw dromen. Jouw kwaliteiten. Jouw (eigen)waarde.
Je hoeft jezelf niet te lijmen. Want de stukjes passen niet meer hetzelfde in elkaar. Ze maken nu samen iets beters.
Jou.
Kernwaarden
- Verbinding maken
- Veiligheid
- Eerlijkheid
- Nieuwsgierig zijn
- Luisteren
- Leren van elkaar
